Ο Στέλιος Μάινας δέχτηκε επίθεση από ληστές

Ζει στην περιοχή του κέντρου είκοσι τρία ολόκληρα χρόνια, αλλά την αγριότητα της κατάστασης σε όλο της το μεγαλείο τη βίωσε μόλις το βράδυ της περασμένης Παρασκευής.

Εφιαλτικές στιγμές έζησε ο τηλεοπτικός καπετάν Γεωργής στο «Νησί» Στέλιος Μάινας, όταν ομάδα αλλοδαπών τού επιτέθηκε στην πλατεία Βικτωρίας εκτοξεύοντάς του με άγριο μίσος μπουκάλια μπίρας, βρίζοντάς τον και απειλώντας τον με μαχαίρι. Λίγα λεπτά πριν μελαψός άντρας προσπάθησε να κλέψει το κινητό του και ο ηθοποιός αντιστάθηκε. Αρχισε να τον κυνηγάει φωνάζοντας «βοήθεια». Η αντίδρασή του εξόργισε συμπατριώτες του που άρχισαν «πυρ» εκτοξεύοντάς του αντικείμενα στο κεφάλι.

Τα τελευταία είκοσι τρία χρόνια ο ηθοποιός ζει στο κέντρο της Αθήνας, πέριξ της πλατείας Βικτωρίας και παρά την αγριότητα που επικρατεί και την αυξημένη εγκληματικότητα, ουδέποτε πέρασε από το μυαλό του να μετακομίσει. Ο ίδιος εξηγεί με κείμενο που ανάρτησε στο Διαδίκτυο και στο site www.aixmi. gr τους λόγους για τους οποίους επιμένει να μένει στην πλατεία Βικτωρίας. Με δυο λόγια αναφέρει: «Γιατί θέλω να νιώθω πως δεν θέλω να αλλάξει τίποτα στη ζωή που σχεδίασα, να συνεχίσω να είμαι ένας απλός άνθρωπος ανάμεσα σε απλούς ανθρώπους».

Γύρω στις 8.00 το βράδυ της Παρασκευής ο Στέλιος Μάινας βγάζει τον σκύλο του βόλτα. Οπως ισχυρίζεται ο ίδιος, είναι μια καλή ευκαιρία να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τους φίλους του. Δεν είχε απομακρυνθεί πενήντα μέτρα από το σπίτι του μιλώντας με κάποιον φίλο στο κινητό του, όταν αισθάνθηκε κάποιον πίσω του να τραβάει το κινητό του από το χέρι. Ο ηθοποιός, όπως περιγράφει στην αφήγησή του, αντανακλαστικά σφίγγει το χέρι και ο νεαρός μελαψός άντρας τον κοιτά με απορία, μη πιστεύοντας ότι κάποιος μπορούσε να του αντισταθεί. Τελικά αποσπά το κινητό και αρχίζει να τρέχει. Ετσι ξεκινά καταδίωξη από τοον Στέλιο Μάινα, που φωνάζει συγχρόνως «βοήθεια». Τότε «αντί για βοήθεια, γίνεται το αδιανόητο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο σημείωμά του www.aixmi.gr ο δημοφιλής ηθοποιός. 


«Από τον δρόμο πετάγονται πέντε -προφανώς συμπατριώτες του- που ρίχνουν με μίσος, με κατεύθυνση το κεφάλι μου, δύο γεμάτα μπουκάλια μπίρα, βρίζοντάς με συγχρόνως. Ευτυχώς και τα δύο μπουκάλια μπίρα δεν βρήκαν τον στόχο τους, κατέληξαν όμως στη τζαμαρία του απέναντι μαγαζιού ανοίγοντας τρύπα σε κρύσταλλο ασφαλείας δώδεκα χιλιοστών... Οι φίλοι του αστόχησαν, γιατί τυχαία βρέθηκαν δύο Ελληνες και τους κράτησαν με κίνδυνο της ζωής τους. Δύο Ελληνες με έσωσαν από τον ιδιότυπο λιθοβολισμό και από το σίγουρο λιντσάρισμά μου, αφού δύο από αυτούς μού έδειξαν πως κουβαλούν μαχαίρι και καλά θα έκανα να το βουλώσω, κινούμενοι απειλητικά εναντίον μου. Και τους ευχαριστώ δημόσια. Δύο Ελληνες τους σταμάτησαν ανάμεσα σε ένα πλήθος τουλάχιστον διακοσίων ανθρώπων, ως επί το πλείστον αλλοδαπών, που βρίσκονταν αδρανείς και αμέτοχοι, σε απόσταση το πολύ δέκα βημάτων από ένα περιστατικό ακραίας βίας, από μια απόπειρα ανθρωποκτονίας, γιατί αυτός ήταν ο στόχος τους».

Μετά το περιστατικό απευθύνθηκε στο αστυνομικό τμήμα και υπέβαλε μήνυση, μόνο και μόνο για να θυμάται πως δεν έμεινε μετέωρος και αδρανής, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά δηλώνει. Οσον αφορά τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην περιοχή του, ο Στέλιος Μάινας επιμένει ότι πρέπει να υπάρχει πρόληψη και όχι καταστολή.

«ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΑΣ»
Παρ’ όλη τη βιαιότητα των στιγμών, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζει η αγάπη που νιώθει ο Στέλιος Μάινας για την πόλη του. Οπως χαρακτηριστικά δήλωσε στην «Espresso»: «Είναι λογικό οι άνθρωποι που “παστοποιούνται” σε ένα τετραγωνικό να θέλουν να ξεσπάσουν την οργή τους στον διπλανό τους». Αυτή είναι η θέση του ηθοποιού που υπεραμύνθηκε πρόσφατα και σε κείμενό του αλληλεγγύης προς τους μετανάστες.

Ξεκάθαρο, με ανάλογες απαντήσεις για τους λόγους για τους οποίους επιμένει χρόνια τώρα να αγνοεί το τι συμβαίνει γύρω του και εξακολουθεί να ζει στην πλατεία Βικτωρίας, είναι το σημείωμα που ανάρτησε ο Στέλιος Μάινας χθες το απόγευμα στο www.aixmi.gr : «Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών των συμμοριών στην παρακάτω γωνία, παρά τα Καλάσνικοφ που κροτάλιζαν δύο στενά απ’ το σπίτι μου, αφήνοντας πτώματα στην άσφαλτο. Επιμένω να μένω στην πλατεία Βικτωρίας, παρά τις αλλεπάλληλες διαρρήξεις των διαμερισμάτων όλης της περιοχής και τις κλοπές που θύμα τους τουλάχιστον τρεις φορές έχει πέσει και η γυναίκα μου.

»Γιατί θέλω να είμαι κοντά σ’ αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου, γιατί θέλω να νιώθω την ανάσα -έστω και βρόμικη- της πόλης που αγαπάω, γιατί μου αρέσει η ποικιλία της, η ζωντάνια της, η φασαρία της, γιατί μ’ αρέσει να βλέπω την κυρά Μαρία να σέρνει το καροτσάκι της λαϊκής με τη φλεβίτιδά της, γιατί θέλω να συμπαραστέκομαι στην Αννα με το απέναντι κομμωτήριο, που βαράει μύγες, και στον Κώστα στο διπλανό καλλυντικάδικο, που ύστερα από δύο χρόνια απραξίας αναγκάστηκε να το δώσει για να γίνει ένα ακόμα Paki».

Στο ίδιο σημείωμα εξηγεί και τους λόγους για τους οποίους πρέπει όλοι να βλέπουν με συμπάθεια αυτούς που αναζητούν τη μοίρα τους μέσα από αντίξοες συνθήκες: «Μετά το γεγονός εδραιώθηκε ακόμα πιο σταθερή η άποψή μου πως τους κυνηγημένους δεν τους κυνηγάς, τους εξαθλιωμένους δεν τους εξαθλιώνεις, τους βοηθάς, γιατί μόνο στους καιρούς της βαρβαρότητας αποδεικνύεις ποιος είσαι και τι δουλειά έχεις σ’ αυτόν τον κόσμο».
Espressonews.gr